حدقه چشم (orbit) یک محفظه استخوانی می‌باشد که کره چشم، عضلات، اعصاب ، عروق خونی و همچنین عناصری که اشک را تولید می‌کنند، در آن قرار دارند. هر حدقه یک ساختار گلابی شکل می‌باشد که از چند استخوان تشکیل شده است.

سطح خارجی کره چشم از یک لایه سفید نسبتاً سخت ساخته شده است که صلبیه (sclera) نام دارد . در نزدیکی سطح جلویی چشم ، در ناحیه‌ای که به وسیله پلک‌ها محافظت می‌شود، صلبیه با یک غشاء شفاف و نازک به نام ملتحمه (conjunctiva) پوشیده شده است. همچنین ملتحمه سطح داخلی پلک‌ها را نیز می‌پوشاند.

نور از طریق قرنیه (cornea) که یک لایه شفاف و خمیده در قسمت جلویی عنبیه و مردمک است، وارد چشم می‌شود. قرنیه به صورت یک پوشش محافظ برای قسمت جلویی چشم عمل می‌کند و کمک می‌کند که نور بر روی شبکیه ( retina)  که در عقب چشم قرار دارد، متمرکز شود. نور پس از عبور از قرنیه، از میان مردمک (نقطه سیاه که در وسط چشم قرار دارد) می گذرد. عنبیه ( iris) (یک ناحیه مدور و رنگی می‌باشد که در اطراف مردمک قرار دارد) میزان نوری را که وارد چشم می‌شود، کنترل می‌کند. مردمک در پاسخ به نور محیط باز (منبسط) و تنگ (منقبض)  می شود. زمانی که محیط اطراف تاریک باشد، باز شده و اجازه می‌دهد نور بیشتری وارد چشم شود و هنگامی که محیط روشن باشد، تنگ شده و نور کمتری وارد چشم می‌شود. اندازه مردمک به وسیله عملکرد عضله اسفنکتر مردمک و عضله گشاد کننده کنترل می‌شود.

در قسمت عقبی عنبیه، لنز یا عدسی قرار دارد. به وسیله تغییر در اندازه لنز، نور بر روی شبکیه متمرکز می‌شود. از طریق عملکرد عضلات کوچکی (به نام عضلات مژگانی Ciliary )، لنزمی‌تواند ضخیم‌تر شده و اجسامی که در نزدیکی چشم قرار دارند دیده شوند و یا نازک تر شده تا اجسای که  دورتر قرار دارند مشاهده شوند.
شبکیه دارای سلول‌هایی است که نور را حس می‌کنند (فوتورسپتورها) و همچنین دارای عروق خونی می‌باشد که این سلول‌ها را تغذیه می‌کنند. حساس ترین قسمت شبکیه یک ناحیه کوچک به نام "ماکولا "می‌باشد، که دارای میلیونها فوتورسپتور متراکم شده می‌باشد که بیشتر فوتورسپتور‌های این ناحیه سلول‌ های مخروطی (cones) می‌باشند. تراکم بالای سلول‌های مخروطی در ماکولا باعث می‌شود تصویر بینایی دقیق باشد.
 
هر فوتورسپتور به یک فیبر عصبی متصل است. فیبرهای عصبی منشعب شده از فوتورسپتورها به هم متصل شده و عصب بینایی را تشکیل می‌دهند. دیسک بینایی(optic disc) ، قسمت اول عصب بینایی می‌باشد که در قسمت پشتی چشم قرار دارد. فوتورسپتورها، تصویر را به ایمپالس های عصبی تبدیل می‌کنند که توسط عصب بینایی به مغز منتقل می‌شود.

دو نوع اصلی فوتورسپتورها وجود دارند: سلول‌های مخروطی و سلول‌های استوانه‌ای(rods) . سلول‌های مخروطی مسئول تصویر دقیق و جزیی مرکزی می‌باشند و همچنین مسئول دید رنگی بوده و بیشتر در ناحیه ماکولا قرار دارند. سلول‌های استوانه‌ای مسئول دید در شب و دید محیطی هستند . سلول‌های استوانه‌ای تعداد بیشتری نسبت به سلول‌های مخروطی داشته و به نور حساس تر می‌باشند، اما آنها رنگ را ثبت نکرده و دید دقیق مرکزی را همانند سلول‌های مخروطی ندارند. سلول‌های استوانه ای بیشتر در ناحیه محیطی شبکیه قرار دارند.
 
هر کره چشم به دوقسمت تقسیم می شود که هر قسمت با مایع پر شده است . قسمت جلویی (سگمان قدامی) از قسمت داخلی قرنیه تا قسمت جلویی لنز می‌باشد. این قسمت با مایعی به نام زلالیه  Aqueous humor  پر شده است که این مایع، ساختمان های داخلی چشم را تغذیه می‌کند. قسمت پشتی (سگمان خلفی) از قسمت پشتی لنز تا شبکیه می‌باشد. این قسمت دارای یک مایع ژله‌ای شکل می‌باشد که زجاجیه Vitreous humor نام دارد. فشاری که به وسیله این مایعات ایجاد می‌شود، باعث حفظ شکل چشم می‌شود.

سگمان قدامی به دو محفظه تقسیم می‌شود. محفظه جلویی (اتاق قدامی) از قرنیه تا عنبیه قرار دارد و محفظه پشتی    (اتاق خلفی) از عنبیه تا عدسی می‌باشد. به صورت طبیعی مایع زلالیه در اتاق خلفی تولید شده به آهستگی از طریق عنبیه وارد اتاق قدامی می‌شود و از کره چشم توسط کانال‌های خروجی که در محل اتصال عنبیه و قرنیه قرار دارند خارج می‌شود